Le mie preghiere
Le mie preghiere cercano di somigliare alle Sure¹ di Rum
una preghiera per i tuoi piedi perché si affrettino a venire da me
un’altra per i tuoi occhi inebriati
l’implorazione del letto è un’infinita supplica
dove il nettare di Eva mi ubriaca e s’incolla al corpo
il tuo respiro mi dà respiro
s’apre così la strada ai fiumi del sangue
cento preghiere per cantare l’amore
insieme li ashik² di Younus Emre’
mille preghiere per cantare alla sua perdita
nel buio di una notte lunga.
¹Sura, Nel
Corano, la sūra (in
arabo: سورة 'sura'
[1][2], impropriamente 'capitolo'; pl. سور suwar) è ognuna delle 114 ripartizioni del Libro; ogni sūra, a sua volta, si divide in
āyāt ('segni', 'miracoli') o versetti.
² ashik – confratelli della stessa religione. Membro di una confraternita o di una comunità religiosa.
Suratet e mia
Suratet e mia kërkojnë t’ ngjajnë atyre të Rumit
një surat për këmbët e tua që të nxitojnë për tek unë
një tjetër për sytë e tu të dehur
surati i shtratit është një përgjërim i pafund
ku lëngu i Evës më deh e më ngjitet në trup
fryma tënde më jep frymë
dhe kështu u hap udhë lumenjve të gjakut
njëqind surate për ti kënduar dashurisë
bashkë me ashikët e Jonuz Emresë
njëmijë surate për ti kënduar humbjes së saj
në terrin e natës së gjatë…
Luisa aveva un cuore amareggiato
Avete mai provato il gusto del tradimento
che sapore ha ditemi,
forse sapore di terra, zolfo, carbone,
lacrime o sangue?
No quello della gioia di un attimo
della follia di un sesso passeggero
di un’ ebbrezza effimera
ma quello del tradimento dell’anima
dove la tua vita non ha più senso
il velluto e sbiadito e spento
e la vita somiglia ad una grigia montagna che pesa troppo
è l’ombra che cammina su un filo teso
sopra un precipizio di lutto
un camminare pericoloso tra la vita e la morte
dove si può cadere da un momento all’altro.
Luisa, 17 anni aveva un cuore bello
i sandali le son rimaste nel fango
quando il suo corpo sprofondava nell’altro mondo
persa offuscata dal veleno
nelle acque torbide del lago di Tirana
un requiem un adagio latte coagulato
un addio con le labbra amare di una vita
che non le ha dato gioia.
“Lacrimosa” di Mozart in un coro celeste
senza stelle,
Luisa aveva un cuore amareggiato.
Luiza kishte zemër të hidhur
A e keni provuar vallë shijen e tradhëtisë
ç’shije ka më thoni
vallë shije dheu squfuri karboni
lotësh apo gjaku?
Jo atë të gëzimit të çastit
harbimit të një seksi kalimtar
të një dehje efemere
por atë të tradhëtisë së shpirtit
ku jeta tënde nuk ka më kuptim
veluri është zbehur e shuar
e jeta i ngjan një mali të hirtë që rëndon sa bota
është hija që ecën në një fill të nderur
mbi një humnerë zije
një ecje e rrezikshme midis jetës dhe vdekjes
ku ti mund të biesh nga çasti në çast.
Luiza, 17 vjeçare kishte zemër të bukur
sandalet i mbetën në baltë
kur trupi i zhytej në botën tjetër
përhumbur e dehur nga helmi
në ujrat e turbullta të liqenit të Tiranës
një requiem një adagio qumështi të mpiksur
një lamtumirë me buzën e hidhur të një jete
që nuk u gëzua
«Lacrimosa» e Mozart në një korr qiejsh
pa yje
Luiza kishte zemër të hidhur…
Il pittore della notte
Ieri sera nel sogno pitturavo i cieli col rosso,
non si sa per quale Signora, per quale Dio.
Ero quel pittore vigile della notte innamorato con i cieli,
perso e ebbro dalla magia del rosso,
ma ah che disperazione,
al mattino i cieli me li aveva cancellato un forte vento,
e i miei occhi tiepidi vedevano solo il grigio,
forse, con il chiarore,
i miei cieli si apriranno ancora ho pensato,
cosi chiamai di nuovo i venti,
attendevo la mezzanotte per colorare ancora non solo i cieli,
ma anche il vestito rosso di mia madre,
sventolato là, non so da quale divinità,
per farli quei cieli ancora molto più belli…
Bojaxhiu i natës
Mbrëmë pashë ëndërr sikur ngjyeja qiejt në të kuq,
s’dihet për cilën Zonjë, për cilin Zot.
isha ai bojaxhiu i pagjumë i natës dashuruar me qiejt,
përhumbur dhe dehur nga e kuqja,
por ah ç’dëshpërim,
në mëngjes qiejt m’i kishte fshirë një erë e madhe,
dhe sytë e mi të vagët shikonin veç gri,
kushedi, në ag,
qiejt e mi do hapen sërrish thashë me vete,
dhe u thirra erërave përsëri,
prisja mesnatën të ngjyeja sërrish jo vetem qiejt,
por dhe fustanin e kuq të nënës time,
përkundur aty, s’dihet nga ç’hyjni,
për ti bërë ata qiej edhe më të bukur...
Non sono pronto a dirti addio - oratorio
(da 20 anni un padre cerca la sua figlia scomparsa)
Mia figlia, il mio bellissimo fiore
benedetto con amore
di mille soli di questo mondo
non sono pronto a dire addio
Nessuno sa dove sei andata né la strada presa
nessun messaggio m’informa d’un qualche ritorno
vent’anni passati, oh che lungo buio
in questa casa-tomba
dove ogni ora è rimasta ferma e immobile
dalla notte in cui non ti sei mai fatta più viva
Vorrei tu fossi da qualche parte, in un angolo del mondo
vorrei tu potessi godere la luce della vita
anche se non avessi più ascoltato la tua canzone
quella delle dolci sere d'estate
latte e sangue.
Ogni minuto e ogni ora, cara ti parlo
cammino strada incerto, di nuovo ti parlo
parlo dei fiori lì sono nati per non avere dolori
favole, favole!
Era il tuo primo giorno d'amore quando sei rientrata tardi
con tutta la felicità del mondo fra le braccia,
per parlare in sogno del terribile cugino
o del bellissimo sogno di ritorno
quando come fossi una fata arrivi in rosso
Voglio sapere cosa è successo, figlia!
Hai ancora ferite aperte?
Dormi per sempre?
in un letto sporco che solo l’assassino conosce
e gli angeli?
Ho il mio cuore come il vestito rosso
con anni della tua vita
come posso dire addio
quando tua madre aspetta ancora
e nella sua follia, dice: "sta arrivando",
“sistemiamo la casa e accendiamo i cuori"
Apriamo cancello e finestre
vieni, mio buon marito
nostra figlia sta arrivando con questo bellissimo cielo
fantastico cielo...
E finalmente si siede alla vigilia
mentre un sonno accogliente arriva.
Mia figlia, il mio passerotto d'oro
mandami un segno, solo un segno
che io sappia e sappi che sia tuo
se hai ferite mostra le tue, rose nere
nel corpo della bambina che una volta ho tenuto tra le mani
negli occhi dove le lacrime non scorrono più
dove i pozzi si sono esauriti.
Oh, non posso nemmeno dirti addio né oggi, né mai
invia un segno tramite gli uccelli di questo cielo coperto
ch’io sappia se morto se lo sei e sono...
Oratorio: "Nuk jam gati të të them lamtumirë"
Prej 20 vitesh një atë kërkon bijën e tij të zhdukur
Vajza ime, lulja ime e bukur
mëkuar e praruar nga dashuria
nga njëmijë diej të kësaj bote
unë nuk jam gati të të them lamtumirë
askush nuk e di ku ke shkuar dhe në ç’shteg ke humbur
asnjë lajmëtar nuk n’a shfaqet në prag
njëzet vjet shkuar, oh ç’terr i gjatë
në këtë shtëpi-varr
ku të gjitha orët kanë mbetur
që natën e gjëmës kur s’u shfaqe më
do doja të ishe gjallë diku, dhe në cep të botës
do doja ti gëzoheshe dritës e jetës
edhe pse s’do ta dëgjoja më këngën tënde
atë të netëve të ëmbla të verës
atë të qumështit dhe gjakut.
Çdo minut dhe çdo orë e dashur bisedoj me ty
eci nëpër rrugë dhe përsëri flas me ty
të flas për qershitë që kanë çelur që ti të mos kesh dhimbje
të kuqen e shegës dhe aromën e mollëve që na mbushte shtëpinë
rikujtoj përrallat
ditën tënde të parë të dashurisë kur ktheheshe majë gishtave
natën e vonë me njëmijë vezullime
me lumturinë e botës në krahë
dhe sytë që të digjeshin ende
të flas në gjumë në kushmarin e tmerrshëm
apo në ëndrrën e bukur të kthimit
kur si zanë vjen veshur me të kuqe
dua të di çka ndodhur bija ime
vallë ke ende plagë të hapura që ti mëkoj
vallë ti flë përgjithnjë
në një shtrat dheu e humbëtire
që vetëm një vrasës e di dhe ëngjëjt?
O zemra ime me fustanin e kuq
me shtatëmëdhjetë vitet e jetës tënde
si mund të të them lamtumirë
kur nëna tënde ende pret në çmendurinë e saj
me flokët shpleksur në një hënë të zbehtë
«po vjen» thotë dhe gëzon si fëmijë
«eja të bëjmë gati shtëpinë dhe të ndezim zemrat tona
të hapim portën dhe dritaret
eja në prag burri im i mirë
vajza jonë po vjen me këtë qiell kaq të bukur
në këtë okër mahnitës…
dhe më së fundi ajo ulet në prag
gjersa gjumi e zë në pritjen e saj të madhe
në helmin e pafund dhe aromën e qumështit.
Bija ime, harabeli im i artë
më dërgo një shenjë, vetëm një shenjë
që unë ta njoh atë
dhe ta di se vjen nga ti
nëse ke plagë tregomi trëndafilët e tu të zinj
në trupin e foshnjes që dikur mbaja në duar
në sytë ku lotët nuk rrjedhin më
dhe ku puset kanë shteruar
Oh, nuk mund të të them as sot e nesër lamtumirë
dërgomë një shenjë me zogjtë e këtij qielli të plumbtë
unë do ta njoh atë dhe i vdekur po të jem…
traduzioni: Valbona Jakova
