 |
| Madre Teresa incontra Sandro Pertini |
Madre Teresa di Luan Rama
Si madre, tu avevi fame,
grande fame d’amore,
era il tuo silenzioso grido
nella lunga notte del calvario,
il grido d'un seno nascosto
e il desiderio di un letto,
ma tu ormai ti eri data,
eri la sposa di Gesù Cristo
che stava sul tuo capo con la corona di spine,
e ogni notte una goccia di sangue ti cadeva sulla fronte
sangue sulle tue bianche lenzuola, e gioivi,
Gesù mi ama dicevi
amare non solo me, ma anche il prossimo
i più poveri dei poveri, quelli che ti somigliano,
amali anche quando sono in agonia,
fino all'ultimo respiro,
con abnegazione, farfalla grigia del cielo…
tanto li amasti, tu, farfalla da ali pietose dell’etere,
hai girato le spalle a tutti i piaceri di questo mondo
nelle braccia della statua della Vergine avevi scritto “Ho fame”,
là, nella Casa del cuore puro,
là dove nelle tue braccia moriva il bambino abbandonato di Kalkuta,
dove una nuova ferita si apriva nel tuo cuore,
mentre il tuo corpo pieno di piaghe vagava
nell’infinita notte di Titagarh,
le tue ferite versavano luce sulle strade sepolcrali
rosa di rosso acceso da mille brillanti petali a Kaligat,
sì Gonxhe¹, tu avevi fame,
poiché davi tanto amore agli altri,
a quelli che erano più affamati di te,
che il mattino dopo morivano insieme a te,
oh! centomila morti insieme,
le donne brahmani pregavano la divinità Kali,
pregavano anche per te, Sorella di Bengali,
Madre Teresa con gli occhi per il mondo dei cechi,
il tuo sari blu appariva nella strada
come bandiera di speranza e manto d’amore,
Non siamo soli dicevano i lebbrosi,
La nostra Madre sta arrivando coi passi di sole.
cosi ti aveva insegnato la tua Drania¹ da bambina,
Fai un bene come si getta un sasso nel mare,
e tu hai riempito il mare coi tuoi sassi caldi,
tu, nostra madre morta
che salì sull'altare dei poeti,
nei cieli degli amori di un mondo orfano…
----
Il bramino[1], detto anche bramano[2], brahmano o bracmano (devanagari: ब्राह्मण, IAST brāhmaṇa), è un membro della casta[3] sacerdotale del Varṇaśrama dharma o Varṇa vyavastha, la tradizionale divisione in quattro caste (varṇa) della società induista.
Po nënë, ti kishe uri,
urinë e madhe të dashurisë,
ishte klithma tënde e heshtur
në kalvarin dhe natën e gjatë,
klithma për gjirin e fshehur
dhe dëshirën e një shtrati,
por ti ishe dhënë tashmë,
“burri” yt ishte Jezu-ja
që rrinte mbi kokën tënde me kurorën plot gjemba,
ku çdo natë një pikë gjaku binte mbi ballin tënd
gjak mbi çarçafët e tu të bardhë,
dhe ti gëzoheshe
Jezu-ja më do thoje ti
Jezuja më thotë t’i duash të tjerët
më të varfërit e të varfërve, të ngjashmit e tu,
duaji edhe nëse janë në jerm,
gjer në frymën e fundit,
dhe mohoje veten, ti flutura e hirtë e qiellit…
dhe ti i deshe shumë, ti flutura e trishtë e qiellit,
duke mohuar të gjitha ëndjet e kësaj bote,
në krah të statuetës së Virgjëreshës ti kishe shkruar “Kam uri”,
atje, në “Shtëpinë e zemrës së dlirë”,
atje ku në krahët e tua vdiste fëmija i braktisur i Kalkutës,
ku një plagë më shumë të hapej në zemër,
dhe trupi yt gjithë plagë endej në natën e pafund të Titagarh,
rrugët e zymta shndrisnin nga plagët e tua
trëndafilë ekarlatë me njëmijë petale në Kaligat,
po Gonxhe, ti kishe uri,
sepse ti ua jepje dashurinë të tjerëve,
atyre që ishin më të uritur se ty,
që vdisnin të nesërmen në ag bashkë me ty,
oh, njëqind mijë vdekje bashkë,
gratë brahmane luteshin për hyjninë “Kali”,
luteshin gjithashtu dhe për ty, “Motrën e Bengalit”,
“Nënë Terezën” me sytë për botën e të verbërve,
“sari“ yt blu u shfaqej në rrugë
si flamur shprese e shtrojë dashurie,
“Nuk jemi vetëm” thonin leprozët,
“Nëna jonë po vjen me hapat e diellit”.
Kështu të kishte mësuar Drania tënde që fëmijë,
“Bëj një të mirë sikur të hedhësh një gur në det“,
dhe ti e mbushe detin me “gurët” e tu të nxehtë,
ti, nëna jonë e vdekur
që ngjitesh në altarin e poetëve,
në qiejt e dashurive të një bote jetime…
le tue ferite versavano luce sulle strade sepolcrali
rosa di rosso acceso da mille brillanti petali a Kaligat,
sì Gonxhe¹, tu avevi fame,
poiché davi tanto amore agli altri,
a quelli che erano più affamati di te,
che il mattino dopo morivano insieme a te,
oh! centomila morti insieme,
le donne brahmani pregavano la divinità Kali,
pregavano anche per te, Sorella di Bengali,
Madre Teresa con gli occhi per il mondo dei cechi,
il tuo sari blu appariva nella strada
come bandiera di speranza e manto d’amore,
Non siamo soli dicevano i lebbrosi,
La nostra Madre sta arrivando coi passi di sole.
cosi ti aveva insegnato la tua Drania¹ da bambina,
Fai un bene come si getta un sasso nel mare,
e tu hai riempito il mare coi tuoi sassi caldi,
tu, nostra madre morta
che salì sull'altare dei poeti,
nei cieli degli amori di un mondo orfano…
----
Il bramino[1], detto anche bramano[2], brahmano o bracmano (devanagari: ब्राह्मण, IAST brāhmaṇa), è un membro della casta[3] sacerdotale del Varṇaśrama dharma o Varṇa vyavastha, la tradizionale divisione in quattro caste (varṇa) della società induista.
Nënë Tereza kishte uri…
Po nënë, ti kishe uri,
urinë e madhe të dashurisë,
ishte klithma tënde e heshtur
në kalvarin dhe natën e gjatë,
klithma për gjirin e fshehur
dhe dëshirën e një shtrati,
por ti ishe dhënë tashmë,
“burri” yt ishte Jezu-ja
që rrinte mbi kokën tënde me kurorën plot gjemba,
ku çdo natë një pikë gjaku binte mbi ballin tënd
gjak mbi çarçafët e tu të bardhë,
dhe ti gëzoheshe
Jezu-ja më do thoje ti
Jezuja më thotë t’i duash të tjerët
më të varfërit e të varfërve, të ngjashmit e tu,
duaji edhe nëse janë në jerm,
gjer në frymën e fundit,
dhe mohoje veten, ti flutura e hirtë e qiellit…
dhe ti i deshe shumë, ti flutura e trishtë e qiellit,
duke mohuar të gjitha ëndjet e kësaj bote,
në krah të statuetës së Virgjëreshës ti kishe shkruar “Kam uri”,
atje, në “Shtëpinë e zemrës së dlirë”,
atje ku në krahët e tua vdiste fëmija i braktisur i Kalkutës,
ku një plagë më shumë të hapej në zemër,
dhe trupi yt gjithë plagë endej në natën e pafund të Titagarh,
rrugët e zymta shndrisnin nga plagët e tua
trëndafilë ekarlatë me njëmijë petale në Kaligat,
po Gonxhe, ti kishe uri,
sepse ti ua jepje dashurinë të tjerëve,
atyre që ishin më të uritur se ty,
që vdisnin të nesërmen në ag bashkë me ty,
oh, njëqind mijë vdekje bashkë,
gratë brahmane luteshin për hyjninë “Kali”,
luteshin gjithashtu dhe për ty, “Motrën e Bengalit”,
“Nënë Terezën” me sytë për botën e të verbërve,
“sari“ yt blu u shfaqej në rrugë
si flamur shprese e shtrojë dashurie,
“Nuk jemi vetëm” thonin leprozët,
“Nëna jonë po vjen me hapat e diellit”.
Kështu të kishte mësuar Drania tënde që fëmijë,
“Bëj një të mirë sikur të hedhësh një gur në det“,
dhe ti e mbushe detin me “gurët” e tu të nxehtë,
ti, nëna jonë e vdekur
që ngjitesh në altarin e poetëve,
në qiejt e dashurive të një bote jetime…
traduzione: Valbona Jakova
