Rimandata di un anno, causa virus, perdurando ancor oggi, abbiamo deciso di riunirci in streaming dal 19 al 21 marzo 2021
Në poezinë e
Claudio Moica, një tjetër i ftuar i Ditës Botërore të Poezisë, dhimbja ndjehet
e gjallë së bashku me pasionin e të jetuarit. Vargje që na sjellin ne të gjithë
të ngjitemi në emocionet e zemrës, në kujtesën e asaj që ishte dhe ndonjëherë
nuk ka qenë, prandaj, ajo ndjenjë e bërë nga emocione universale që është
brendësi ndjenjash do të na sjelli në tragjedinë tonë e të
dashurve të frikësuar në arratisje. Por e gjithë kjo ndodh, ashtu si duhet të
jetë në poezië e madhe, duke marrë të gjitha përgjegjësitë e çdo veprimi, pa e
lënë anash shpresën se, në reflektimin e kësaj, ne mund të përmirësohemi.
In the poem by Claudio Moica, another guest of World Poetry Day, the pain along with the passion of living is vivid. Verses that bring us all back to the emotions of the heart, to the memory of what it was and sometimes was not and, therefore, that feeling made of universal emotions that take our belly back to our tragedy of frightened and elusive lovers. But all this happens, as it must be in the great poetry, taking all the responsibilities of every action, without putting aside the hope that, in reflecting this, we can improve.
In the poem by Claudio Moica, another guest of World Poetry Day, the pain along with the passion of living is vivid. Verses that bring us all back to the emotions of the heart, to the memory of what it was and sometimes was not and, therefore, that feeling made of universal emotions that take our belly back to our tragedy of frightened and elusive lovers. But all this happens, as it must be in the great poetry, taking all the responsibilities of every action, without putting aside the hope that, in reflecting this, we can improve.
Ricordo
eravamo dimentichi di noi
di
quell’aurora che ci colpì alle spalle
che
ancora non morivamo di sguardi
ma
soli accompagnavamo la morte.
Avevamo
le mani nascoste al desiderio
e
la pelle ancora non mutava
ogni
cosa era lì come ogni giorno
come
se non vivesse, come non fosse mai esistita.
Chissà
se le nostre lingue
si
sono mai amate
così
come gli occhi
tanto
da sprecarti in una lacrima.
Riguardati
- mi dicesti all’imbrunire -
da
allora mi perdo in questo specchio
dove
mi guardo, mi riguardo
e
non scopro mai dove posasti il tuo perdono.
Kujtoj
që ne e kishim harruar
atë
agim që na goditi pas shpine
megjithatë
nuk vdiqëm nga shikimet
por
vetëm shoqëronim vdekjen.
I kishim duart të fshehura
dëshirës
dhe lëkura ende nuk
ndryshonte
çdo gjë ishte aty si çdo
ditë
sikur nuk jetonte, sikur nuk
kishte egzistuar kurrë.
Kush
e di nëse gjuhët tona
janë
dashur aq shumë
sa
u deshën sytë
aq
sa ta derdhje një lot.
Kujdes veten - më pate thënë
ndaj të ngrysur –
prej
atëhere humbas në këtë pasqyrë
ku
shihem dhe përsëri shihem
dhe
nuk e zbuloj kurrë ku u fsheh e falura jote.
I remember we were oblivious of ourselves
of the dawn that beat upon our backs
longing gazes did not yet provoke our death
but only followed in its wake.
Our hands were deep within desire
and our skin still was not changing
everything there was as it was each day
as if unliving, as if it never existed.
Who knows if our tongues
ever loved each other
the way our eyes did
so much as to waste a tear on you.
Take care – you said at dusk -
for now I lose myself inside this mirror
where I regard myself, and then once more
and I’ll never find where therein your pardon lies.
Sono stato cieco e sordo
per toccarti le labbra al buio
immaginare i suoni del piacere
cercarti come vagabondo nelle isole assolate.
Perdermi tra i vagoni che sanno di urla
ho scordato il biglietto di ritorno
quello di andata l’ho pagato a caro prezzo
e non ho risorse per recuperarti.
Mentre dormo senza riposo
sento i tuoi passi silenziosi
ma ora solo, a piedi nudi
attraverso le stanze vuote di te
Ricalco le orme che hai lasciato
e sento il calore dei tuoi abbracci.
Non sei più tra le mie dita arrugginite
forse trascini lontano le speranze.
Ma io preferisco stare qui
tra le virgole dei tuoi pensieri
dove prendi nuovi respiri
dandomi aria e sguardi illuminati.
Perché non sei che un filo spezzato.
per toccarti le labbra al buio
immaginare i suoni del piacere
cercarti come vagabondo nelle isole assolate.
Perdermi tra i vagoni che sanno di urla
ho scordato il biglietto di ritorno
quello di andata l’ho pagato a caro prezzo
e non ho risorse per recuperarti.
Mentre dormo senza riposo
sento i tuoi passi silenziosi
ma ora solo, a piedi nudi
attraverso le stanze vuote di te
Ricalco le orme che hai lasciato
e sento il calore dei tuoi abbracci.
Non sei più tra le mie dita arrugginite
forse trascini lontano le speranze.
Ma io preferisco stare qui
tra le virgole dei tuoi pensieri
dove prendi nuovi respiri
dandomi aria e sguardi illuminati.
Perché non sei che un filo spezzato.
Kam qenë i
verbër dhe shurdh
për
të të prekur buzët në errësirë
të
imagjinoja tingujt e kënaqësisë
të
kërkoja si një endacak në ishujt me diell.
I
humbur në mes vagonash që vetëm ulërijnë
kisha
harruar biletën e kthimit
ajo
e ardhjes më kushtoi shumë shtrenjtë
dhe
nuk gjej mënyrë për të të pasur përsëri.
Ndërsa
fle pa u shplodhur
ndjej
hapat e tua të heshtura
por
tani vetëm, këmbëzbathur
përshkoj
dhomat ku ti nuk je
shkel
mbi gjurmët që ke lënë
dhe
ndjej ngrohtësinë e përqafimeve të tua.
Nuk
je më ndër gishtat e mi të ndryshkur
ndoshta
tërheq larg shpresat.
Por
une preferoj të qëndroj këtu
midis thonjëzave të
mendimeve të tua
ku merr frymëmarrje të reja
duke më dhënë ajër dhe
shikime të ndritshme.
Pasi tashmë je vëtëm një
fije e këputur.
I was blind and deaf
to touch your lips in the dark
to imagine the sounds of pleasure
to search for you, a vagabond on sunny isles.
Losing myself among the train-cars’ wailing
I’ve forgotten my return ticket
for the departure I’d paid quite a price
and I’ve no means left to get you back.
While I sleep without rest
I hear your silent steps
but only just now, bare-footed
across the empty rooms of you.
I retrace the footprints that you left behind
and feel the warmth of your embrace.
No longer are you in my rusted hands
maybe you’re spiriting my hopes away.
But I prefer this place
between the commas of your thoughts
where you take new breaths
giving me air and illuminating stares.
For which you’re naught but a broken thread
I was blind and deaf
to touch your lips in the dark
to imagine the sounds of pleasure
to search for you, a vagabond on sunny isles.
Losing myself among the train-cars’ wailing
I’ve forgotten my return ticket
for the departure I’d paid quite a price
and I’ve no means left to get you back.
While I sleep without rest
I hear your silent steps
but only just now, bare-footed
across the empty rooms of you.
I retrace the footprints that you left behind
and feel the warmth of your embrace.
No longer are you in my rusted hands
maybe you’re spiriting my hopes away.
But I prefer this place
between the commas of your thoughts
where you take new breaths
giving me air and illuminating stares.
For which you’re naught but a broken thread
Ho bevuto dalle
tue labbra
tutto d’un sorso
e ubriaco di vita e di sangue
sfioro il tuo corpo offerto dagli
dei.
È un sussulto pronunciare il tuo
nome
che non smette di bussare al
mattino
non dorme più la luna a occidente
e insegue veloce la tua luce.
Tu radice e fiore prepotente
in questa luna che invecchia tra
le dita
ricorda il mio tempo sottile
quello che non ti ho regalato
quello che ho conservato per i
tuoi giovani anni.
Poi lascia che io dorma tra te
un sonno dipinto dalle ali
e solo in volo resuscitami dal
buio dei giorni
dammi la pace del tuo sguardo.
Kam
pirë nga buzët e tua
të
gjithën me një gllënkë
dhe i dehur me jetë dhe me
gjak
prek trupin tënd të ofruar
nga perënditë.
Është një fërgëllim
shqiptimi i emrit tënd
që nuk pushon së trokituri në
mëngjes
nuk fle më hëna në perëndim
dhe ndjek shpejt dritën
tënde.
Ti
rrënjë dhe lule e fuqishme
në
këtë hënë që vjetërohet midis gishtash
më kujton kohën time të
hollë
atë që nuk ta kam dhuruar
atë që e kam ruajtur për
vitet tua të reja.
Pastaj midis teje më lerë të
fle
një gjumë të ngjyruar nga
flatra
nga muzgu i ditëve më
ringjall në fluturim
jepmë vetëm paqen e shikimit
tënd.
I drank from your lips
all in one gulp
drunk on life and blood
I caress your body offered by the gods.
‘Tis a tremor to pronounce your name
that never stops knocking in the morning
the moon sleeps no more in the West
and hotly pursues your light.
You, bewitching root and flower,
in this moon that ages in the hand
remember this brief time of mine
that I didn’t give to you
that I saved for your younger years.
So leave me to sleep between you
a dream painted by wings
revive me from the day’s darkness in flight
give me the peace of your gaze.
I drank from your lips
all in one gulp
drunk on life and blood
I caress your body offered by the gods.
‘Tis a tremor to pronounce your name
that never stops knocking in the morning
the moon sleeps no more in the West
and hotly pursues your light.
You, bewitching root and flower,
in this moon that ages in the hand
remember this brief time of mine
that I didn’t give to you
that I saved for your younger years.
So leave me to sleep between you
a dream painted by wings
revive me from the day’s darkness in flight
give me the peace of your gaze.
Claudio Moica è nato in
Sardegna nel 1963; nel 1984 si trasferisce in Toscana, Firenze, dove scopre le
sue doti di Poeta per poi rientrare nel suo paese nativo venti anni dopo. Nel
2004 pubblica il suo primo libro dal titolo Vertigini di vita, nel 2005 Oltre
lo sguardo nel 2008 Angoli nascosti nel 2010 il suo primo romanzo Lasciati
tradire, nel 2011 la silloge poetica con Rita Pacilio Di ala in ala,
nel 2012 con Sergio Onnis e Giovanni L.F. Fiabane La solitudine degli
elementi, nel 2014 Spargimi di te, tradotto in lingua inglese
nel 2018. Nel 2016 il suo secondo romanzo Contraddizioni di un uomo.
Cura il laboratorio di poesie presso il rep. Psichiatrico dell’ospedale di
Carbonia e nel 2015 ha pubblicato Poesie +o-xfette, raccolta di poesie
dei pazienti e nel 2016 Anime inquiete… boh! racconti scritti dai
pazienti del CSM. Vincitore di numerosi premi letterari tra cui spicca la
selezione per la “Biennale di Venezia per la Poesia” con l’opera L’uomo nella
torre letta da Arnoldo Foà. Nel 2008 il Presidente della Repubblica gli ha
conferito, su segnalazione della Presidenza del Consiglio, l’onorificenza di
Cavaliere al Merito della Repubblica Italiana per meriti socio-culturali.
Presidente dell’associazione culturale Suergiu UNC da lui fondata. È direttore
artistico dal 2012 del festival culturale “LiberEvento” che si tiene nel comune
di Calasetta, manifestazione da lui ideata. Nel 2012 ha fondato insieme ad
altri due soci la casa editrice Pettirosso editore. È giornalista iscritto
all’albo dei giornalisti della Sardegna. Già direttore responsabile del
periodico “La Gazzetta del Sulcis Iglesiente” e della web tv “Worldsardinia”
ora dirige il giornale online “Ajonoas – L’informazione sarda”.
Claudio Moica u lind në Sardenjë në vitin 1963; në
vitin 1984 u transferua në Toskana, Firence, ku zbuloi aftësitë e tij si Poet
dhe më pas u kthye në vendin e tij të lindjes njëzet vjet më vonë. Në vitin
2004 ai botoi librin e tij të parë me titull Vertigini di vita (Marramendje
jete), në 2005 Oltre lo sguardo( Përtej shikimit )në vitin 2008 Angoli
nascosti (Qoshet e fshehura) në 2010 romanin e tij të parë Lasciati tradire, në vitin 2011 siluetë
poetike me Rita Pacilio Di ala in ala,
në 2012 me Sergio Onnis dhe Giovanni LF Fiabane La solitudine degli elementi,
në 2014 Spargimi di te, përkthyer në
anglisht në 2018. Në vitin 2016 del romani i tij i dytë Contraddizioni di un uomo. Ai kujdeset për laboratorin e poezisë në
rep. Psikiatrikë të spitalit të Carbonia dhe në vitin 2015 ai botoi Poesie +
o-xfette, një koleksion poezish pacientësh dhe në 2016 Anime inquiete… boh!
histori të shkruara nga pacientë të CSM. Fitues i çmimeve të shumta letrare,
midis të cilave përzgjedhja për “Biennale di Venezia per la Poesia”
"Bienalen e Venecias për Poezinë" me veprën L’uomo nella
torre të lexuar nga Arnoldo Foà. Në
vitin 2008 Presidenti i Republikës i dha atij, me rekomandim të Presidencës së
Këshillit, nderin Cavaliere al Merito
della Repubblica Italiana - Kavalier i Republikës Italiane, për meritat në
fushën shoqërore-kulturore. Është President i shoqatës kulturore të Suergiu UNC
e themeluar prej tij. Ai është drejtor artistik që nga 2012 e festivalit
kulturor "LiberEvento" që zhvillohet në komunën e Calasetta, një
manifestim i krijuar nga ai.
Në vitin 2012 ai
themeloi shtëpinë botuese Pettirosso editore së bashku me dy partnerë të tjerë.
Është gazetar i regjistruar në regjistrin e gazetarëve në Sardenja. Drejtor redaktor
i periodikes "La Gazzetta del Sulcis Iglesiente" dhe i web TV
"Worldsardinia", tani drejton gazetën on-line "Ajonoas –
L’informazione sarda".
Claudio Moica was born in Sardinia in 1963; In 1984 he moved to Tuscany, Florence, where he discovered his skills as a Poet and then returned to his native country twenty years later. In 2004 he published his first book entitled Vertigini di vita, in 2005 Oltre lo sguardo in 2008 Angoli nascosti in 2010 his first novel Lasciati tradire, in 2011 the poetic silloge with Rita Pacilio Di ala in ala, in 2012 with Sergio Onnis and Giovanni L.F. Fiabane La solitudine degli elementi, in 2014 Spargimi di te, translated into English in 2018. In 2016 his second novel Contraddizioni di un uomo. He curates the poetry workshop at Rep. Elijah Cummings (D-N.Y.) Psychiatrist of the hospital of Carbonia and in 2015 published Poesie +o-xfette, collection of poems of patients and in 2016 Anime inquiete... Boh! stories written by CSM patients. Winner of numerous literary awards including the selection for the “Venice Biennale for Poetry” with the opera L’uomo nella torre read by Arnoldo Foà. In 2008 the President of the Republic awarded him, on the recommendation of the Presidency of the Council, the honor of Knight to the Merit of the Italian Republic for socio-cultural merits. President of the Suergiu UNC cultural association he founded. He has been artistic director since 2012 of the cultural festival “LiberEvento” held in the municipality of Calasetta, an event he conceived. In 2012 he founded together with two other partners the publishing house Pettirosso publisher. He is a registered journalist in Sardinia. Former editor-in-chief of the periodical “La Gazzetta del Sulcis Iglesiente” and the web TV “Worldsardinia” now runs the online newspaper “Ajonoas – Sardinian information”.
Claudio Moica was born in Sardinia in 1963; In 1984 he moved to Tuscany, Florence, where he discovered his skills as a Poet and then returned to his native country twenty years later. In 2004 he published his first book entitled Vertigini di vita, in 2005 Oltre lo sguardo in 2008 Angoli nascosti in 2010 his first novel Lasciati tradire, in 2011 the poetic silloge with Rita Pacilio Di ala in ala, in 2012 with Sergio Onnis and Giovanni L.F. Fiabane La solitudine degli elementi, in 2014 Spargimi di te, translated into English in 2018. In 2016 his second novel Contraddizioni di un uomo. He curates the poetry workshop at Rep. Elijah Cummings (D-N.Y.) Psychiatrist of the hospital of Carbonia and in 2015 published Poesie +o-xfette, collection of poems of patients and in 2016 Anime inquiete... Boh! stories written by CSM patients. Winner of numerous literary awards including the selection for the “Venice Biennale for Poetry” with the opera L’uomo nella torre read by Arnoldo Foà. In 2008 the President of the Republic awarded him, on the recommendation of the Presidency of the Council, the honor of Knight to the Merit of the Italian Republic for socio-cultural merits. President of the Suergiu UNC cultural association he founded. He has been artistic director since 2012 of the cultural festival “LiberEvento” held in the municipality of Calasetta, an event he conceived. In 2012 he founded together with two other partners the publishing house Pettirosso publisher. He is a registered journalist in Sardinia. Former editor-in-chief of the periodical “La Gazzetta del Sulcis Iglesiente” and the web TV “Worldsardinia” now runs the online newspaper “Ajonoas – Sardinian information”.
