Rimandata di un anno, causa virus, perdurando ancor oggi, abbiamo deciso di riunirci
in streaming dal 19 al 21 marzo 2021
Lorella Crivellaro, altra ospite della Giornata mondiale della poesia,
definisce gocce i propri versi.
Possiamo accettarlo unicamente se è riferito alla brevità dei testi. Ed è
questa la straordinaria capacità, pressoché rara, se non unica, della sua poesia.
Una sintesi perfetta che, con l’uso di poche parole, a volte ridotte al minimo,
descrive il mondo del dolore e l’incapacità dell’uomo di appropriarsi
dell’essenziale. Non mancano ad ogni verso molteplici riferimenti a emozioni
che il lettore più attento coglie e fa sue quando, a ogni lettura, scopre il
miracolo e la sintesi della originalità e del valore della poesia.
Lorella
Crivellaro,
një e ftuar tjetër e Ditës Botërore të Poezisë, i përcakton vargjet e saj si
pika. Mund ta pranojmë këtë vetëm nëse i referohet shkurtësisë së teksteve. Dhe
kjo është aftësi e jashtëzakonshme, pothuajse e rrallë, do të thoja unike, e
poezisë së saj. Një sintezë e përsosur që, me përdorimin e disa fjalëve,
ndonjëherë të reduktuara në minimum, përshkruan botën e dhimbjes dhe paaftësinë
e njeriut për të përvetësur gjërat thelbësore. Çdo vargut të saj nuk i mungojnë
aspak riferimet nga më të ndryshme emocionuese që lexuesi më të vërtetë i
vëmendshëm i prek dhe i bën të vetat kur, në secilin lexim, zbulon mrekullinë
dhe sintezën e origjinalitetit dhe vlerës së poezisë.
1. Nacque esule fiore
una
giunchiglia,
piccolo
sasso di mare
nel
cerchio del tempo.
Si
commuovono le mani,
pioggia
di stelle
a
baciare gli occhi.
Ora
senza voce
il
tramonto disegna
un
sorriso bagnato
ai
confini dell’alba.
She was born
as an exile jonquil,
a small sea’s pebble
in the circle of time.
Hands are moved to tears,
rain of stars
to kiss the eyes.
Without voice
the sunset draws
a wet smile
at borders of the dawn.
1.Lindi lule në
mërgim
një
narçis,
guriçkë
e vogël deti
në
rrethin e kohës.
U mallëngjyen duart,
shi yjesh
që
puthin sytë.
Tani
pa zë
perëndimi
skicon
një
buzëqeshje të lagur
në
kufijtë e agimit.
2. Tremano le mani
specchi
di luna
nel
trattenere
la
luce del giorno.
Il
grido acerbo del buio
accompagna
fedele
la
nostalgia del viaggio.
Canta
la tenerezza
coi
passi lenti del tempo.
Comprenderanno
le anime
cosa
significa amare.
The hands shake,
mirrors of moon
to hold strong
the light of day.
The sharp cry of nightfall
follows faithful
nostalgic living.
The tenderness sings slowly
with steps of time.
The souls will understand
what true love means.
2. Dridhen duart
pasqyrë
e hënës
kur mbajnë
dritën
e dites.
Klithma
e athët e errësirës
shoqëron
besnike
nostalgjinë
e udhëtimit.
Këndon
butësia
me
hapat e ngadaltë të kohës.
Do
ta kuptojnë shpirtrat
çfarë do të thotë të duash.
.3. Improvvisiamo
voli
lungo
rotaie abbandonate,
aquiloni
dal filo spezzato.
Fissiamo
il vuoto
in
un orizzonte di polvere
e
tra le cose perdute
sogniamo
la vita.
Nell’indifferenza
che
non sa accogliere
il
volto dell’umanità
cadono
ali inermi sulla terra arida
senza
radici a cui aggrapparsi.
Un
velo di tenerezza
conforta
le ombre
nella
cecità del dolore
quando
il buio nega lo sguardo
alla
ferita del tempo.
We try to fly
along desert rails
kites from the broken wire.
We look this gap
in an horizon of dust
and among lost things
we dream life.
In the indifference
which can’t protect
the face of humanity
unarmed wings fall down on the cold land
without roots to cling.
A veil of tenderness
comfort the shadows
in the blindness of pain
when darkness denies the look
at wound of time.
3. Improvizojme fluturime
gjatë
shinash të braktisura,
balona
me fije të këputura.
Fiksojmë
boshësinë
në një horizont me pluhur
dhe mes gjërash të humbura
ëndërrojmë jetën.
Në indiferencën
që nuk di të përqafojë
fytyrën e njerëzimit
bien krahë të pambrojtur mbi
tokën shterpë
pa rrënjë ku të kapesh.
Një vello butësie
ngushëllon hijet
në verbërinë e dhimbjes
kur errësira i mohon
shikimit
plagën
e kohës.
4. Dove tace
il
respiro del mare
vive
segreta
la
parola che sfiora
il
grido del mondo
Where the breath of sea
has no voice
the word lives secretly
and touches
the cry of the world.
4.Ku hesht
fryma
e detit
jeton
e fshehtë
fjala
që prek
klithmën
e botës
5. Il poeta viaggia
senza
passaporto,
ha
nascondigli segreti
nella
stazione
degli
arrivi negati.
Si
ripara nella premura
eterna
del sentimento,
sonnambulo
veglia
sul
foglio inerme
le
note dell’assenza.
The poet travels
without passport
has got hiding places
in the station
where nobody arrives.
He protects himself
in the care of feeling,
sleepy watches
over a frail sheet
the notes of absence.
To Beppe Costa
5. Poeti udhëton
pa
pashaportë,
ka
skuta të fshehta
në
stacionin
e
mbrritjeve të mohuara.
Strehohet
në kujdesin
e
përjetshëm të ndjenjës,
sonambël
bën roje
mbi
fletën e pambrojtur
shënimet
e mungesës.
a
Beppe Costa
6. Dove rinasce
il
fiore che muore
nell’istante
in cui si perde
il
confine del cuore?
Siamo
isole
nel
mare dei ricordi.
spring up again
when we lose
the boundary of heart?
We are islands
in the ocean of memories.
6.
Aty ku rilind
lulja
që vdes
në çastin kur humbet
kufirin e zemres?
Jemi
ishuj
në
detin e kujtimeve.
7. Sulla spalla inerme
scivolava
adagio
l’eco
di un bacio.
Sussurravano
gli occhi
il
pianto antico dei poeti.
Mani
protese al cielo
cercavano
l’aurora
nei passi del mendicante.
On the shoulders
lay down sweetly
the echo of a kiss.
Eyes whisper
the tears of poets
with outstretched hands
looking for the dawn
in the steps of a mendicant.
7.
Mbi shpatullën e pambrojtur
rrëshqiste ngadalë
jehona e një puthje.
Pëshpëritnin sytë
të qarën e lashtë të poetëve.
Duar të shtrira drejt qiellit
kërkonin agimin
në hapat e lypësit.
Lorella
Crivellaro, nata nel 1968, lavora in una
scuola universitaria come educatrice a Montagnana, (Padova), dove vive. Fin da
bambina, ha sentito una forte passione per la poesia nella lettura e nella
scrittura per provare ad esprimere i suoi sentimenti viaggianti dentro la sua
interiorità e l’anima del mondo. Ha pubblicato nel 1998 Voci nel silenzio e
Infinita attesa per Ibiskos Editrice. I suoi ultimi libri di poesie,
pubblicati per Pellicano nel 2018, si intitolano: Il Volto smarrito della tenerezza, e M’immagino
d’amore (immagino l’amore).
Lorella Crivellaro, born in 1968, works in a college school like educator in Italy in a small town called Montagnana, near Padua, where she lives. Since she was a child, she felt a strong passion for poetry in reading and writing to try express her feelings -Giornata Mondiale della Poesia- “travelling” inside her inwardness and The Soul of the World. She published in 1998 Voci nel silenzio and Endless waiting for Ibiskos Editrice. Her last books of poetries, published for Pellicano in 2018, are called: Il volto smarrito della tenerezza, (The missing face of tenderness) and M’immagino d’amore (I imagine love).
Lorella
Crivellaro,
e lindur në vitin 1968, punon në një shkollë universitare si edukatore në
Montagnana, (Padova), ku jeton. Që në moshën fëminore, ka ndjerë një pasion të fortë për poezinë në
lexim dhe shkrim, në përpjekje për të shprehur ndjenjat e saj të udhëtimit
brenda vetvetes dhe shpirtit të botës.
Në vitin 1998 ka botuar Voci nel silenzio dhe Infinita attesa
për Shtëpinë Botuese Ibiskos. Librat e saj të fundit me poezi, të botuar
nga Pellicano në 2018, titullohen: Il
Volto smarrito della tenerezza,
e M’immagino d’amore (immagino l’amore).
traduzioni di Valbona Jakova
